Harry - imagin 12

...

Jeszcze przez chwilę blondyny pomarudziły i światło zgasło. Normalnie, to bym nawet nie myślała o tej porze o spaniu, ale w tych warunkach… Jestem nieźle wykończona. Nie tylko fizycznie, ale też psychicznie. Może nie tyle co wykończona, tylko… No nie wiem, po prostu za dużo rzeczy naraz. Zasnęłam momentalnie.

***

Z głębokiego snu obudziło mnie jakieś mlaskanie nad uchem. Powoli otworzyłam oczy i przetarłam je wierzchem dłoni. Gdy już oswoiłam się ze światłem, obok siebie zauważyłam Niall’a jedzącego moje żelki. Tak, moje żelki!

J: Kurwa, Niall. Co ty robisz? – uniosłam się na łokciach, żeby lepiej mu się przyjrzeć.

N: Cześć Alex. Skończyły mi się słodycze, więc pomyślałem, że ty jeszcze trochę masz… Śniadanie jest dopiero za pół godziny, a ja jestem mega głodny. – wyszczerzył się.

J: Pół godziny… Faktycznie, nie wytrzymałbyś. – westchnęłam. – Jak tu wszedłeś?

N: Amber mi otworzyła.

Dopiero teraz zauważyłam, że blondynka siedzi na swoim łóżku i się nam przygląda. O co chodzi?

J: Aha.. Okeey. Oddawaj to. – wyrwałam mu paczkę żelek z ręki i sama zaczęłam je konsumować.

N: No weź, podziel się!

Zaśmiałam się, a Nialler zaczął wyginać się próbując zabrać mi opakowanie.

J: Mam tylko nadzieję, że nie zjadłeś mi mojego batona… Niall? – miałam tylko jednego, a to mój ulubiony.

N: Batona? Masz batona!? – zerwał się z łóżka i zaczął przekopywać ciuchy w mojej walizce.

J: Nie! Zostaw! Masz żelki, ale zostaw batona!

Moja propozycja chyba nie była wystarczająco przekonywująca, bo Blondyn nie zaprzestał swoim działaniom. Rzuciłam się na niego i po chwili wydobyłam batonika z bocznej kieszonki walizki. Mam! Szybko wróciłam na łóżko i zakryłam się cała kołdrą w celu ochrony mojej cennej własności. Po chwili poczułam, jak Niall przygniata mnie swoim ciałem. Zaczęłam krzyczeć, ale to nie działało. Zerwał ze mnie kołdrę i rzucił ją na podłogę. Amber przyglądała się całemu zajściu w skupieniu. Bitwa o batonika, to aż tak interesujące? Niall właśnie szykował się do skoku na mnie, więc pospiesznie uniosłam rękę do góry w celu zwrócenia na siebie uwagi.

J: Czekaj! Okey, dam ci kawałek. – powiedziałam zrezygnowana.

N: Połowę. – o, jeszcze ustala warunki?

Szybko rozpakowałam obiekt naszej walki z papierka i ugryzłam większą połowę zapełniając sobie przy tym cały otwór gębowy. Już chciałam wziąć do buzi drugą część, gdy nagle Horan rzucił się na mnie i wyrwał mi słodycz z ręki. Wepchał batona szybko do buzi i uśmiechnął się z triumfem. Oboje wybuchliśmy śmiechem. 

Jenn: Fuu, jecie razem jednego batona?

N: A czemu nie? Alex, brzydzisz się mnie?

J: Nie, to przecież ty zjadłeś tą obślinioną przeze mnie część. – szeroko się uśmiechnęłam.

N: Fakt. Ale ja się ciebie nie brzydzę. Gdzie ty kupujesz takie dobre batoniki?

J: Po prostu moja ślina jest taka dobra… - zażartowałam.

N: Tak myślałem. Dasz jeszcze trochę? – już szykował się do skoku na moje łóżko.

J: Nie, Horan, stop! Nie dam ci swojej śliny! Odbiło ci?! Wypierdalaj! – mimowolnie zaczęłam się śmiać, chociaż w tym momencie chciałam być poważna.

Oczywiście chłopak nie posłuchał mnie i rzucił się na moje łóżko tym samym mnie przygniatając. Nagle usłyszałam głośne odchrząknięcie dobiegające gdzieś ze strony drzwi. Oboje z Niall’em podnieśliśmy głowy, ale chłopak dalej na mnie leżał. W drzwiach zobaczyłam naszą nauczycielkę, panią Conor. No zajebiście.

p.C: Co wy tu najlepszego robicie, dzieciaki? – powiedziała zirytowana.

J: My..um..nic… - nie mogłam niczego wymyślić.

p.C: Możecie miziać się odrobinę dyskretniej? Rozumiem, że się kochacie i tak dalej, ale nie trzeba od razu okazywać tego tak publicznie. Mam nadzieję, że w tym pokoju do niczego nie doszło..

J: Co? Proszę? My nawet… Blee! – zrzuciłam z siebie Niall’a, który momentalnie spadł na podłogę i zaczął się chichrać.

N: Przepraszamy, będziemy dyskretniejsi. - wstał i otrzepał spodnie nie przestając się uśmiechać.

Pani Conor pokręciła głową i wyszła z naszego pokoju.

J: No zajebiście, Conorowa myśli teraz, że jesteśmy parą. I że się tu lizaliśmy. Kurwa Niall, czemu nie zaprzeczyłeś?!

N: Tak dla jaj. Teraz wszyscy będą myśleć, że jesteśmy razem. Ale będzie śmiechowo, co nie? A jak Hazz się wkurzy… Będzie jazda, zobaczysz!

J: Co? Czemu Harry się wkurzy?

N: Um… Nie, tak mi się powiedziało. Idziemy na śniadanie?

J: Niall. Niallerku kochany. Powiedz mi proszę, o co chodzi? –

N: Nie, ja nie mogę. – powiedział szybko, odwrócił się i wybiegł z pokoju.

J: Ugh, on coś kręci.. – powiedziałam sama do siebie.

Amber: To wy nie jesteście razem? – a ty co się wpierdalasz?

J: Co? Nigdy w życiu! Chyba nie myślałaś… Ja pieprze, czemu wszyscy tak myślą?!

Am: Bo tak to wygląda. – spuściła wzrok.

J: Czemu? Nieważne. Dlaczego w ogóle pytasz? – zapytałam z miną „Kurwa, o co ci chodzi?! „

Am: Nie, tak po prostu… - zarumieniła się.

J: Czy ty się w nim zakochałaś? – tak, czasami walę prosto z mostu.

Am: Nie! Um… nie, no co ty! – teraz już była czerwona jak burak, co w jej przypadku jest bardzo dziwne.

J: Wiem, że coś kręcisz, ale nie będę tego kontynuowała. Idę na śniadanie.

Amber chyba ulżyło, że nie chcę ciągnąć rozmowy, bo odetchnęła z wyraźną ulgą. Ja pierdole, tylko nie mówcie, że ona się zakochała w Niall’u! Nie no, zaraz jebnę. Okey, wymazuje to z pamięci. Wzięłam jakieś ciuchy z walizki i poszłam do łazienki. Odjebałam codzienną toaletę i się ubrałam.

***

(od tego momentu nie bierzcie tego na poważnie xD Taki bonus.)

Potem poszliśmy zbierać grzyby na pustynie. Jak złowiliśmy już kilka ryb, to wzięliśmy te jagody i zanieśliśmy do łazienki. Wyszliśmy z kuchni i poszliśmy na balkon sadzić ziemniaki. Jak skończyliśmy, to byliśmy cali brudni od tych marchewek, więc założyliśmy skarpetki. Zrobiliśmy zakupy w kościele, a gdy wyszliśmy z tego kina, skierowaliśmy się w stronę basenu. Pojeździliśmy kolejką górską i kupiliśmy spodnie. Następnie poszliśmy do muzeum i pobiegaliśmy po stadionie. Gdy wróciliśmy do szkoły, nie byliśmy zmęczeni, więc poszliśmy spać. Tak minęła nam noc. Dziękuje, do widzenia.

 

No. To jest takie głupie i bezsensowne, że aż szok. Dlatego to lubię! Napisałam to wczoraj w nocy, gdy nie miałam co robić ;D No, bo przecież w nocy się nie śpi. I miałam taki przypływ energii, że aż musiałam wymyślić coś tak dennego jak to . Omm, jestem taka dumna z siebie i mojej głupoty. Pozdro 600.

PS. Jak ja mogłam wymyślić coś takiego ?!?! Odjebało mi chyba. Macie numer do dobrego psychiatry?