Harry imagine

 Witam Was serdecznie moi kochani! Tak się składa, że naszła mnie ochota na napisanie czegoś konkretnego, więc oto jestem! Poniższy tekst napisałam wczoraj w nocy. Nie mogłam spać i wymyśliłam coś takiego. Imagin jest bardzo krótki, ale jestem z niego w miarę zadowolona. Przekazałam to, co chciałam przekazać. Już od dłuższego czasu siedziało mi to w głowie, więc w końcu przelałam to na papier. Dzisiaj przepisałam wszystko na komputer, więc wstawiam. 

Mam nadzieję, że chociaż trochę się komuś spodoba. 

Byłabym wdzięczna za opinię w komentarzach ;)

______________________________________________

Kocham go. Przecież nie można kogoś znienawidzić ot tak. Ranił mnie wiele razy, ciągle to robi. A jednak- wciąż go kocham. Zdradzał mnie, mówił przykre słowa prosto w twarz. Bez chwili zawahania. Chyba go to bawiło. Lubił patrzeć jak cierpię, kochał gdy płaczę. Nigdy mnie nie przeprosił. Wystarczy, że obdarzył mnie jednym głupim spojrzeniem, a ja bez zwłoki mu wybaczałam. Często nie spałam o nocach, czekając aż wróci. Pojawiał się oczywiście pijany. Gdy pytałam, dlaczego znowu to zrobił- odpowiadał, że to przeze mnie. Że jestem dla niego ciężarem, niepotrzebnym balastem. Uwielbiał mną rządzić i to chyba tylko dlatego ze mną był. W domu mógł pomiatać mną, na imprezach zabawiał się z innymi panienkami. Oczywiście nasza „miłość” zaczęła się niezwykle pięknie. Pierwsze spojrzenia, uśmiechy. Romantyczny spacer po parku, przypadkowe muśnięcia naszych dłoni. Spontaniczne wypady za miasto, namiętne pocałunki. Czułe słowa. Tak, było po prostu idealnie. Kochałam Harry’ego jak nikogo innego. Dla niego wyrzekłam się dosłownie wszystkiego. Rzuciłam studia, pokłóciłam się z rodziną, nawet wyjechałam z kraju. A on obiecywał, że już na zawsze będziemy razem. Że będzie mnie kochał aż do śmierci. I co? Dlaczego się tak zmienił? A może zawsze taki był? Byłam nim najzwyczajniej w świecie zauroczona. Widziałam w nim coś niezwykłego. Coś, przez co nie byłam w stanie oderwać od niego mojego rozmarzonego wzroku. Myślałam o nim bez ustanku. To jest chyba coś na rodzaj uzależnienia. Uzależnienie? To chyba przereklamowane, prawda? Uzależnionym można być od papierosów, narkotyków. Tak jak ja. W pewnym momencie zaczęłam staczać się na samo dno. Coraz niżej i niżej. Najpierw po prostu paliłam papierosy. Ot tak, z nerwów. Harry często nie wracała na noc, martwiłam się o niego. Gdy zaczął mówić mi jaka jestem beznadziejna- uwierzyłam w to. Myślałam, że zasługuję na ból. Sama wymierzałam sobie kary, po których do dzisiaj zostały mi blizny na całym ciele. Niektóre już całkiem zagojone, inne świeże. Uważałam, że tak jest dobrze. W końcu Harry zaczął traktować mnie gorzej niż zwykle. Już nie okazywał mi czułości, nie mówił jak wielka jest jego miłość do mnie. Wtedy zaczęłam brać narkotyki. Zaczęło się od tych słabszych, które z czasem przestały mi wystarczać. Aktualnie jestem uzależniona od kilku rodzajów tej diabelskiej substancji. Crack* jest moim całym życiem, nie potrafię bez niego funkcjonować. Z tego już nie ma wyjścia. Nie mogę się cofnąć, zawrócić. Nie naprawię błędów przeszłości. Chciałabym móc powiedzieć, że gdybym mogła cofnąć czas, wolałabym nie poznawać Harry’ego. Ale to nieprawda. Nadal go kocham, nie żałuję chwil, które razem spędziliśmy. Jak to możliwe? Przecież wiem, że on nie odwzajemnia mojej miłości. To tak cholernie boli. Stoczyłam się. Przez niego. Nigdy nie przeprosił.

~*~

Dziewczyna stała na krawędzi betonowego mostu, kurczowo trzymając się chłodnej barierki. Łzy niemiłosiernie cisnęły się do jej oczu, więc pozwoliła im swobodnie spłynąć po jej bladym policzku.

- Rose! Stój, co ty robisz?! – spanikowany chłopak zaczął biec w stronę kobiety.

- Nie zbliżaj się do mnie. – dziewczyna wysyczała zapłakanym głosem.

- Nie rób tego. – powiedział łagodnym tonem, stając kilka metrów za nią.

- Muszę. Ty mnie do tego zmusiłeś. – odpowiedziała wycierając łzy rękawem swojej bluzy.

- Bez ciebie nie dam sobie rady, nie przeżyję tego! – wykrzyczał chłopak upadający na kolana.

- Nie potrzebujesz mnie. – powiedziała dziewczyna delikatnie się uśmiechając. – Kochałeś mnie?

- T-tak. Kochałem cię i nadal kocham! Bardzo cię kocham! Proszę cię, nie rób mi tego. Nie zostawiaj mnie. – po jego twarzy spłynęły setki gorzkich łez. – Przepraszam Cię Rose.

- Kocham Cię Harry.

Skoczyła.

~*~

Pogrzebali ich obok siebie. Teraz już nic ich nie rozłączy, nic nie przeszkodzi  w miłości. Harry udowodnił, że kochał Rose. Skoczył za nią. Nie przeżyłby bez niej. Tam na górze nie pohamują ich żadne złe słowa, używki. Ich dusze zaznały spokoju. Rose uwolniła się od wszelkich trudów tego świata, a Harry w końcu zrozumiał swoją miłość do tej dziewczyny.

Tak zakończyła się ich historia. Za życia- zagubieni, po śmierci wreszcie odnaleźli siebie.

Na zawsze razem.